Rozdział 1

-Możesz przestać?- warknęłam na chłopaka siedzącego za mną. Od godziny kopie mnie w krzesło.
-Nie.- odpowiedział i znów kopnął mnie w krzesło tylko tym razem mocniej i wystawił język.
-Zaraz ci utnę ten język.- mruknęłam. Chłopczyk miał na ok. 10 lat.
-Yhym... Powodzenia.- znowu kopnął w krzesło. Hidan siedzący w rzędzie obok rzędu chłopaka zaczął się ze mnie śmiać. Odwróciłam się i usiadłam prosto na krześle. Tak się akurat złożyło ,że JA musiałam siedzieć gdzie indziej, bo jakaś laska wtryndoliła mi się na miejsce obok Hidana. Oczywiście teraz próbuje się mu podlizać i flirtować. Mu to odpowiada, ale mi nie za bardzo ,bo muszę ujadać się z tym chłopczykiem. Znowu mnie kopnął.
-Czy możesz pan coś zrobić z tym porypanym dzieciakiem?!- wydarłam się na siedzącego obok ojca (chyba) chłopczyka.  Ten popatrzył się na mnie i pokręcił przecząco głową. Mały zaczął się śmiać i jeszcze z jakieś 10 razy kopnął mnie w fotel. Rozglądnęłam się po samolocie. Wolne miejsce było obok jakiegoś blondyna i szatyna. Akurat za tym małym frajerem. Wzięłam torbę i podeszłam do siedzących chłopaków.
-Wolne?- spytałam przerywając im rozmowę. Kiwnęli głowami. Rzuciłam torbę na podłogę i usiadłam niedbale w fotelu. Poprawiłam swoje czarne rozpuszczone włosy i kopnęłam chłopczyka siedzącego obok. Odwrócił się w moją stronę. Gdy mnie zauważył zauważyłam w jego oczach..... Lęk? Nie może to zbyt mocne słowo. W każdym bądź razie kopnęłam go drugi raz, potem trzeci... Za któryś tam razem odwrócił się zniecierpliwiony.
-Przestań!- krzyknął.
-Nie!- warknęłam i uśmiechnęłam się złośliwie. Kopnęłam następny raz. Chyba nie wytrzymał ,bo zrobił się czerwony ze złości.
- Ale z ciebie jest idiotka!- krzyknął w moją stronę.
-Ale z ciebie jest idiotka!- przedrzeźniałam go.
-Eh! Przestań!
-Eh! Przestań!
-Masz taką grubą dupę ,że zajmujesz 8 siedzeń!
-Uuuuu..... No to,żeś mi pojechał.- powiedziałam zażenowana.
-Matka cię nie kocha!
-Ciebie to chyba cyganka w biegu wysrała...- mruknęłam uśmiechając się. Chłopaki  obok mnie zaczęli chichotać. Chłopczyk miał już łzy w oczach. Odwrócił się i powiedział coś tacie.
-Ty jesteś jakaś psychiczna!- krzyknął facet odwracając się do mnie.
-Spadaj na bambusa.- machnęłam na faceta ręką. Po chwili między mną a facetem rozległa się kłótnia jaka to ja jestem nie dojrzała i wgl. Przekrzykiwaliśmy się nawzajem.
-Morda w ziemie gryź kamienie.- mruknęłam.
-Avril! - krzyknął na mnie mój tato. Odwróciłam się w jego stronę. Posłał mi ostrzegawcze spojrzenie. Wzruszyłam ramionami.
-To pana córka?- spytał wściekły facet. Tatuś przytaknął.- Niech jej pan pilnuje. Nie ma szacunku dla starszych.
-Przepraszam bardzo. Ja mam szacunek dla starszych . Trzeba było powstrzymać pańskiego syna od kopania mnie tak? Wtedy do niczego ,by nie doszło. Nie przezywałabym pańskiego syna i pana. Prawda?- spytałam spoglądając na mężczyznę. Ten tylko prychnął i odwrócił się głaszcząc syna po głowie. Popatrzyłam na tate. Dalej spoglądał na mnie surowo.
-No co?- uniósł wysoko jedną brew. Ja za to uniosłam ręce w obronnym geście.
-Masz szlaban.- rzekła Debbie.
-No chyba nie dziewczynko. - powiedziałam z drwiną.
-Avril. - kolejny raz tata spojrzał na mnie surowo..
-Tato....- spojrzałam na niego z politowaniem.
-Debbie coś powiedziała.- warknął na mnie.
- Ja nie mam żadnego szlabanu.- pisnęłam broniąc się od kary. Kiedy napotkałam wzrok mojego taty umilkłam odwracając wzrok w stronę chłopaków. Przypatrywali mi się z głupawymi uśmieszkami.
-No i kuźwa zajebiście. I tak mam cię głęboko w dupie.- mruknęłam. Dwoje chłopaków siedzących obok mnie zaczęło się śmieć. Popatrzyłam na nich. Blondyn o niebieskich oczach i szatyn z czarnymi oczami, czerwonymi znakami pod oczami. Następnie odwrócili się do tyłu i powiedzieli coś swoim kolegom.
-Proszę zapiąć pasy. Zaraz lądujemy.- oznajmił głos z głośników.  Zrobiłam tak jak kazali. Po chwili wylądowaliśmy w Tokio.


-Oj dobra daj mi już spokój..- mruknęłam patrząc na zmieniający się widok za oknami taksówki. Właśnie słuchałam wywodu na temat mojego zachowania w samolocie.
-Nie powinnaś tak odzywać się do starszych.- pouczał mnie tata.
-Oj dobrze. - machnęłam ręką i tak się tym nie przejmując. Tata mruknął coś jeszcze na ten temat i już nic nie powiedział. Właśnie kierowaliśmy się do naszego nowego domu w Konoha. Znajdował się niedaleko od Tokio. Przez resztę drogi nikt się nie odzywał, a ja słuchałam muzyki.